Πρόλογος στην ελληνική έκδοση

Το βιβλίο αυτό του Τρότσκι είναι ένας καταπέλτης εναντίον όλων όσων ήρθαν, με τον ένα η τον άλλο τρόπο, αρωγοί στην επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας, εμφανίζοντας την αυτοδιάθεση και το δικαίωμα αποχωρισμού του Κοσσυφοπεδίου ως απόλυτη δημοκρατική αρχή προς την οποία όλοι όφειλαν να συμμορφωθούν. Στο όνομα αυτής της αρχής το ΝΑΤΟ δολοφονούσε αμάχους στη γειτονική χώρα, βομβαρδίζοντας επί τρεις σχεδόν μήνες με ραδιενεργές βόμβες, Σέρβους και Αλβανούς αδιακρίτως.

Όλοι όσοι τήρησαν στάση "ίσων αποστάσεων", που βεβαίως αποβαίνει πάντα υπέρ του ισχυρού, όσοι κατευόδωναν με ευχές τους μισθοφόρους του ΝΑΤΟ και του UCK, που συνέρεαν στην Αλβανία και την FYROM για να εισβάλουν στην Σερβία, θα χρειαστούν πολύ κουράγιο για να διαβάσουν ένα τέτοιο λίβελο ενάντια σε εκείνους που στήνουν ιμπεριαλιστικές παγίδες, καμουφλαρισμένες με δημοκρατία.

Ο Τρότσκι δεν διατυπώνει κάποιες προσωπικές του απόψεις που θα ήταν δυνατό να παραμεριστούν, από κάποιους, ως "τροτσκισμός". Γράφει εν μέσω εμφυλίου πολέμου, στα διαλύματα μαχών, ως αρχιστράτηγος του κόκκινου στρατού, που εφαρμόζει στην πράξη την πολιτική του Λένιν, των μπολσεβίκων και της σοβιετικής κυβέρνησης.

Το βιβλίο αυτό, κόλαφος για τον ιμπεριαλισμό αλλά και για τους πληρωμένους και εθελοντές λακέδες του, δεν θα ήταν δυνατό να αρέσει καθόλου στην κυρία Ρεντγκρέηβ, τον κύριο Κόν Μπεντίτ και τους ομοίους τους στην Ελλάδα. Αυτό ίσως εξηγεί γιατί ένα θεωρητικό έργο με τόσο νεύρο και με εξαίρετο λογοτεχνικό στυλ, έχει ουσιαστικά μείνει στην αφάνεια, μακριά απ' το πλατύ αναγνωστικό κοινό της "δημοκρατικής" Δύσης.

Το ζήτημα στο οποίο επικεντρώνεται ο συγγραφέας είναι η Γεωργία, που κατελήφθη απ' τον κόκκινο στρατό, χωρίς καμιά αντίσταση, τον Φλεβάρη του 1921. Η ενέργεια αυτή, υπαγορευμένη απ' τις ανάγκες του πολέμου για την απόκρουση της ντόπιας αντεπανάστασης και της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, ξεσήκωσε ένα σύννεφο ψεύδους και συκοφαντιών απ' το στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού, των σοσιαλδημοκρατών υπηρετών του και της αριστερής σκιάς τους, της Δυόμισι Διεθνούς: Οι "κόκκινοι τσάροι" είχαν τσαλαπατήσει τα ιερά και τα όσια της δημοκρατίας, τα οποία οι δυτικές δυνάμεις είχαν ορκιστεί να υπερασπίζονται ως κόρη οφθαλμού!.. Τα στρατεύματα των σοβιέτ όφειλαν αμέσως να αποσυρθούν και το δικαίωμα των Γεωργιανών στην αυτοδιάθεση να αποκατασταθεί.

Σε τι συνίστατο όμως η αυτοδιάθεση στη συγκεκριμένη περίπτωση; Μήπως στο δικαίωμα κάποιου κύριου Ζορντάνια και της μενσεβίκικης κυβέρνησης του, να κρατούν τη Γεωργία προτεκτοράτο της Γερμανίας των Χοενζόλλερν και κατόπιν της Αντάντ; Να τη χρησιμοποιούν ως προγεφύρωμα και ορμητήριο κατά της κυβέρνησης των σοβιέτ τα στρατεύματα της Γαλλίας, της Αγγλίας, του Τούρκου Σουλτάνου και ο αντεπαναστατικός στρατός του τσαρικού στρατηγού Γιούντενιτς; Και ποιες ήταν οι επιπτώσεις στην κατάσταση του γεωργιανού λαού; Ακριβώς έτσι διασφαλιζότανε η ιδιοκτησία των γαιοκτημόνων, καταπνίγονταν οι εξεγέρσεις των εργατών και των αγροτών, έστελναν τους κομουνιστές στις φυλακές και τα αποσπάσματα, ληστευότανε το πετρέλαιο και το μαγγάνιο από τους ιμπεριαλιστές και η χώρα συνέχιζε να μένει καταδικασμένη στην πρωτόγονη της καθυστέρηση.

Οι μπολσεβίκοι κάθε άλλο παρά μπορούσαν να σεβαστούν μια τέτοια αυτοδιάθεση. Αντιλαμβάνονταν πολύ καλά την σχετική σημασία των δημοκρατικών αρχών. Ούτε η αυτοδιάθεση ούτε οποιαδήποτε άλλη δημοκρατική αρχή είναι απόλυτη και υπεριστορική, για να τοποθετηθεί πάνω απ' τα συμφέροντα του προλεταριάτου. Του γεωργιανού προλεταριάτου τα συμφέροντα, εκείνη την εποχή, αλλά και την υπεράσπιση του Ρώσικου Οκτώβρη. Κι' ας επέμεναν οι ιμπεριαλιστές και οι "σοσιαλιστές" συνήγοροι τους, ότι οι κανόνες του παιχνιδιού ήταν υποχρεωτικοί για τη σοβιετική κυβέρνηση, ενώ οι ίδιοι είχαν βέβαια κάθε δικαίωμα να τους παραβιάζουν.

Οι σύγχρονοι συνήγοροι του ιμπεριαλισμού, επαναλαμβάνοντας τους προπάτορες τους, μετέτρεψαν την αυτοδιάθεση του Κοσσυφοπεδίου σε βρόχο στο λαιμό της Νέας Γιουγκοσλαβίας. Την ίδια στιγμή τηρούν σιγή ιχθύος για τις δεκάδες έθνη που κρατά υποτελή ο ιμπεριαλισμός. Ποσώς αναρωτήθηκαν ποιες συγκεκριμένες κοινωνικές δυνάμεις ηγούνταν σ' αυτό το υποτιθέμενο κίνημα αυτοδιάθεσης. Τι καθεστώς υπήρχε στο Κοσσυφοπέδιο και τι θα το διαδέχονταν αν η επαρχία αποχωριζότανε απ' τη Γιουγκοσλαβία. Καμιά σημασία δεν έδωσαν στη ρητή απαίτηση του Ραμπουγιέ να αποκατασταθεί η ελεύθερη οικονομία, δηλαδή ο καπιταλισμός, στο Κοσσυφοπέδιο και σ' ολόκληρη τη Γιουγκοσλαβία. Αγνόησαν τους φανερούς και στενούς δεσμούς του UCK με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Έκλεισαν τα μάτια μπροστά στα φανερά επακόλουθα της αποχώρησης του Γιουγκοσλάβικου στρατού απ' το Κοσσυφοπέδιο, δηλαδή στη βέβαιη μετατροπή του, από αυτόνομη δημοκρατία στα πλαίσια της Γιουγκοσλαβίας, με δική της κυβέρνηση και θεσμούς, σε ιμπεριαλιστικό προτεκτοράτο, υπό στρατιωτική κατοχή και διορισμένο ύπατο αρμοστή, κατά τα πρότυπα της αποικιοκρατίας. Την ίδια στιγμή θα γινότανε βέβαια και ένα άριστο προγεφύρωμα παραπέρα επιχειρήσεων κατά της υπόλοιπης Γιουγκοσλαβίας, με τελικό στόχο - όπως οι πάντες αντιλαμβάνονται - την περικύκλωση και εξουδετέρωση της Ρωσίας, ως δυνητικού αντίπαλου της αμερικάνικης ηγεμονίας.

Αυτή η στάση δεν είναι αποτέλεσμα διανοητικής ανεπάρκειας, αλλά συνειδητής η μισοσυνειδητής παραχώρησης δημοκρατικού παραπετάσματος στις επιδιώξεις των μεγάλων δυνάμεων, στους κρυφούς τους πόθους για παγκόσμια κυριαρχία, αφού καθηλώσουν την εργατική τάξη και τους λαούς που αντιστέκονται.

Ότι οι διάφοροι δημοκρατικοί υπηρέτες σιγοψιθυρίζουν σήμερα διαμαρτυρίες για τα οικτρά αποτελέσματα της ίδιας τους της πολιτικής, αυτό εκφράζει μόνο την ανάγκη τους να καθησυχάσουν την ένοχη τους συνείδηση και τη συνείδηση της αστικής κοινής γνώμης: Ήθελαν τα ρόδα, μα ατυχώς δεν κατάφεραν να αποφύγουν τα αγκάθια τους!..

Η καταλυτική κριτική του Τρότσκι είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους. Σα να έχει γραφτεί σήμερα για να μαστιγώσει τους εμποράκους της ιμπεριαλιστικής βίας και απάτης, καλυμμένης με άρωμα δημοκρατίας.