Geschreven: 25 mei 1935
Bron: Uitgeverij “De Vlam”, 1935
Deze versie: spelling
Transcriptie: Rick Denkers
HTML en contact: Adrien Verlee, voor het Marxists Internet Archive, juni 2008
| Zie ook: Oprichting van de Communistische Internationale |
Laval en de Sovjetgezant te Parijs Potemkin hebben op 2 mei het Frans-Russisch verdrag ondertekend. Daarna heeft Laval op 13, 14 en 15 Mei te Moskou belangrijke besprekingen gevoerd met Stalin, Molotov, Litvinov en vanuit Moskou over de radio wereldkundig gemaakt dat Stalin, de algemene secretaris van de partij van Lenin, de heerser over de Sovjet-Unie en de Communistische Internationale, de politiek van nationale verdediging der Franse bourgeoisie begrijpt en goedkeurt. Daarmee is de doodsteek gegeven aan de Kommunistische Internationale, wier secties naar de afgrond van het sociaalpatriottisme worden gedreven. Daarmee is meteen op treffende wijze aan alle revolutionaire arbeiders de noodzakelijkheid geopenbaard van de voorbereiding en de stichting van de Vierde Internationale.
Door het internationale secretariaat van de IKL (bolsjewieken-leninisten) is een open brief aan het wereldproletariaat gericht, waarvan wij met spoed de Hollandse vertaling hebben bezorgd, die door ons als brochure ter beschikking van de Hollandse arbeiders wordt gesteld.
Mogen vele oprechte revolutionairen door de lezing van dit document zich geroepen gevoelen de gelederen van de Revolutionair-Socialistische Arbeiderspartij te versterken, die zich bij haar oprichting voor de Vierde Internationale heeft uitgesproken en aan haar voorbereiding haar krachten geeft.
Het dagelijks bestuur
van de RSAP
Henk Sneevliet
Stalin heeft met de renegaat Laval de acte van overlijden van de Derde Internationale getekend. Er is thans geen enkel arbeider, zelfs in politiek opzicht de achterlijkste niet, die niet zou weten dat de Sovjetbureaucraten in het publiek het internationale proletariaat beslist verraden hebben. Voor de eerste keer heeft Stalin openlijk gezegd wat is, d.w.z. tegenover de wereld het revolutionaire internationalisme afgewezen en is hij naar de grondslag van het sociaalpatriottisme overgegaan. Hij heeft zijn publiek verraad aan zijn Franse lakeien laten weten door tussenkomst van een burgerlijk minister, die zelf in zijn land verrader van de arbeidersklasse is. De gesubsidieerde bureaucraten van het Franse stalinisme hebben onmiddellijk de noodzakelijke consequenties getrokken en Vaillant Couturier [1] voltooit in zijn artikel het verraad tot schande.
Op het ogenblik, dat de arbeidersmassa zich op de revolutionaire weg begeeft, dat boerenmassa’s in beweging komen en krachtig aan de politieke strijd gaan deelnemen, dat de kleine burgerij, die direct door een zich nog steeds verdiepende crisis getroffen wordt zich in haar geheel radicaliseert, durfde deze bureaucraat neerschrijven, dat voor de onafhankelijke actie van het proletariaat in zijn revolutionaire strijd tegen zijn bourgeoisie er geen uitweg meer is, dat alle pogingen schipbreuk hadden geleden en dat om de inval in de Sovjet-Unie te keren er niets overbleef dan zich aan het Franse imperialisme toe te vertrouwen. Hij voltooide het verraad van zijn meester tot vernedering.
De Derde Internationale is in de ogen van allen de diplomatieke agent van het stalinisme geworden, beladen met de fouten en misdaden, die de beslissende stap op de weg van de godsvrede openlijk heeft gezet.
Geven wij in het kort de feiten weer:
Het verdrag Stalin-Laval plaatst zich op hetzelfde plan als de vrede van Brest-Litovsk. De Sovjetregering gaat tot een militair verbond over met een imperialistische regering, doet dit niet willekeurig, doch om niet vernietigd te worden. Dat is de enig mogelijke rechtvaardiging. Maar juist hier begint de voor de gek houderij. De vrede van Brest-Litovsk was een nederlaag en men verklaart aan wie het horen wil, dat het verdrag een grote overwinning van de Sovjet-Unie zou zijn. Het is niet nodig de verhouding van krachten van 1918 en thans te vergelijken. De feiten hebben zelf geantwoord. Wat ook de verschillen in de wereldsituatie en in de verhouding van krachten zijn, het Frans-Russische verdrag staat in principieel en politiek opzicht op hetzelfde plan als het verdrag van Brest-Litovsk. Zullen de communisten en socialisten dus in het parlement voor de goedkeuring van het Frans-Russische akkoord moeten stemmen? En dat wel onafhankelijk van de vraag of de Sovjetdiplomatie gedwongen werd dit verdrag te tekenen of niet?
Wij willen het historische voorbeeld van Brest-Litovsk opnieuw ter hand nemen. De Duitse sociaaldemocraten stemden in de Rijksdag voor de aanvaarding met de verklaring, dat zij geen enkele reden hadden er tegen te zijn, omdat de bolsjewieken het aannamen. De bolsjewieken antwoordden hun: “Jullie zijn schurken. Wij zijn materieel gedwongen te handelen om niet vernietigd te worden, maar jullie zijn politiek vrij om voor en tegen te stemmen en uw stem betekent het vertrouwen of wantrouwen jegens uw eigen bourgeoisie”.
Als wij erkennen, dat het Sovjetbewind werkelijk gedwongen is het militaire verbond met het Franse imperialisme te sluiten, is het proletariaat van dit land het volstrekt niet. Door hun stemmen in het parlement hebben de socialisten en communisten zich niet uit te spreken over de beweegredenen van de daad der Sovjetregering maar uitsluitend over de beweegredenen van de regering Flandin-Laval. Als zij hun vertrouwen zouden uitspreken zouden zij schurken zijn als de Duitse sociaaldemocraten van 1918.
Gisteren nog verklaarden de Thorez [2] & Co: “Wij beminnen ons land, maar wij kunnen de nationale verdediging onder het kapitalistische stelsel niet erkennen”. Als die formule zin heeft, betekent zij: Wij kunnen aan onze bourgeoisie de taak “ons land” (dat overigens niet “ons” is) te verdedigen, niet toevertrouwen. Vandaag zegt men: “Met ineengekrompen hart zullen wij gemene zaak maken met de bourgeoisie om ons volk te verdedigen tegen het barbarisme van Hitler, omdat toch het Franse volk recht heeft op dezelfde opoffering van zijn helden als het Russische volk”. De nieuwe positie van de communistische partij brengt niets nieuws, zij is sociaalpatriottisme.
“Maar het onmiddellijke oorlogsgevaar komt van het Duitse fascisme”, zal men zeggen, “dus moet men daartegen een blok vormen”. Dat is een voldoende argument voor deze of gene diplomatieke combinatie van de Moskouse regering. Maar deze opvatting heeft niets te maken met het marxisme. Wij hebben altijd bevestigd, dat het oorlogsgevaar het onvermijdelijke product is van imperialistische tegenstellingen in de wereld. Wat het Duitse fascisme als gevaren voor oorlog voortbrengt, zijn de enorme productiekrachten van het Duitse kapitalisme, die afzetmarkten zoeken, die moeten zoeken, welk politiek regiem het land ook heeft. De meest progressieve kapitalismen van Europa verstikken in het kader van de nationale staat. Frankrijk marcheert hand in hand met het Italiaanse fascisme, met het quasi-democratische Engeland tegen het Duitse fascisme.
Zijn wij vergeten, dat de revolutionaire arbeid tijdens de laatste oorlog juist daarin bestond de propaganda van de Entente af te wijzen, die zich beriep op de democratie tegen de Pruisische landjonkers en de Hohenzollern?
Men heeft de oude clichés vernieuwd om de imperialistische tegenstellingen te verbergen achter beweerde conflicten van politieke stelsels.
Langs die weg komt men snel tot idealisering van de Franse democratie zoals zij is in tegenstelling tot Hitler-Duitsland.
Op die weg kan men niet halverwege ophouden. Wij herhalen: “Dat is de politiek van het sociaalpatriottisme”.
Het begrip van de “aanvaller” is nuttig voor de diplomatie in haar helse spel, maar is noodlottig voor de oriëntatie van de arbeidersklasse. Om de veronderstelde aanvaller scherp te doen uitkomen, steunt Frankrijk Mussolini, hem grote vrijheid van handelen latend in Abessinië, maar ook met betrekking tot Oostenrijk. En juist de groeiende macht van Italië over Oostenrijk kan het Duitse nationalisme op de spits drijven en de uitbarsting van de oorlog benaderen. Het gaat om permanente tegenstellingen, die zich verdiepen en verscherpen. Haar onvermijdelijke uitbarsting en de voorbereidende maatregelen der kapitalistische staten kunnen de ramp integendeel provoceren en moeten dit doen.
“Dat alles kan juist zijn”, zal men antwoorden, “maar is het toch niet nodig zich te behoeden tegen het meest onmiddellijke gevaar dat Hitler-Duitsland is?” Tekenen wij vooraf aan: nog gisteren propageerde de Komintern in Duitsland de leuze van de nationale bevrijding, die onmogelijk was zonder oorlog. Thans wil men de status-quo van Versailles [3] verdedigen om de oorlog te vermijden.
Wanneer men de grondslag van de klassenstrijd en van de internationale revolutie verlaat en heil begint te zoeken buiten de revolutionaire strijd bij zijn eigen regering in zijn eigen land, is men verloren.
Vandaag zal men het verraad verbergen achter de noodzakelijkheid “de vrede te redden” morgen wanneer de oorlog toch zal uitbarsten, zal men het verraad voortzetten om de democratie of de Sovjet-Unie te redden, ofschoon noch de vrede, noch de democratie, noch de Sovjet-Unie gered kunnen worden door de afdanking van het Franse proletariaat.
Als na een nieuwe vernietiging van Duitsland, Frankrijk, Italië en Engeland zich tegen hun bondgenoot zouden keren, gelooft men dan dat men met één slag het proletariaat van de bourgeoisie zou kunnen losmaken, die met behulp van de arbeiderspartijen erin geslaagd zou zijn zich tot meesteres van de natie te verheffen, door de godsvrede de arbeidersklasse te muilkorven en te demoraliseren?
Het enige kapitaal vermorsen, waarover wij beschikken, de revolutionaire onafhankelijkheid van het proletariaat in ruil voor hachelijke, dubbelzinnige, onstandvastige, diplomatieke combinaties, dat zou neerkomen op het zichzelf totaal versperren van de weg naar de revolutionaire toekomst.
De hoofdmisdaad van het reformisme bestaat juist daarin, dat bij het najagen van de schaduwen van hervormingen het proletariaat door de klassensamenwerking ontmand wordt. Deze politiek is tienmaal, honderdmaal, duizendmaal misdadiger, wanneer het niet een vreedzame periode van parlementaire combinaties betreft maar de oorlog, die alle middelen van onderdrukking en vernietiging in de handen der bourgeoisie concentreert en aan het proletariaat slechts een wapen laat: zijn politieke onafhankelijkheid, zijn haat tegen de bourgeoisie, zijn revolutionaire wil.
Wie heeft trouwens het recht te verzekeren, dat de onderwerping van het Franse proletariaat aan zijn bourgeoisie onvermijdelijk het Duitse fascisme schrik aan moet jagen en het terug moet doen deinzen? Niet alleen zou deze verzekering uit de lucht gegrepen zijn, doch op de duur zou het tegendeel juist worden.
Hitler heeft het Duitse proletariaat nog niet moreel onderworpen. Om daarin te slagen bedient de propaganda zich van dit opgezwollen argument: “Men omsingelt ons, men haat ons, men wil ons vernietigen”, het gaat om de strijd der rassen. Reeds het feit, dat de arbeidersstaat gedwongen is met de Franse bourgeoisie broederschap te sluiten tegen Duitsland, versterkt de positie der nazi’s jegens het Duitse proletariaat. Als het Franse proletariaat vastberaden in dit verbond toestemt, terwijl het afstand doet van zijn onafhankelijkheid als klasse, zal de theorie van de strijd der rassen in Duitsland een enorme vordering maken ten koste van de theorie van de klassenstrijd. Door het onweerstaanbare nationale elan voortgedreven, dat hijzelf ontketend heeft, kan Hitler gedwongen worden de oorlog te beginnen.
Daarentegen zal de openlijke, onweerstaanbare, schitterende oppositie van het Franse proletariaat tegen zijn eigen imperialisme een verloochening zijn van het racisme en een machtige stoot aan de Duitse revolutie geven.
De USSR heeft te Genève actief deelgenomen aan het treffen van maatregelen tegen het terrorisme en de terroristen. De aanleiding van deze zaak was de moordaanslag op de koning van Joegoslavië. Wij, marxisten, zijn tegenstanders van het individuele terrorisme, maar wij hebben altijd de verdediging van de nationale terroristen tegen de imperialistische onderdrukking aanvaard. Deze elementaire traditie is thans prijsgegeven, de USSR wordt op het plan van de nationale strijd de steunpilaar van de gevestigde orde en van de status-quo.
In het licht van het communiqué Stalin-Laval beginnen de internationale arbeiders beter te begrijpen, waarom Stalin een nieuwe bloedige vervolging tegen de bolsjewieken-leninisten [4] en de groep Zinovjev heeft ondernomen. Voor het Kremlin definitief aan de bourgeoisie uit te leveren, moest alles, wat een stem van protest zou kunnen verheffen, vernietigd en uitgeroeid worden.
Het stalinisme, ziedaar de vijand! Doch men mag evenmin het reformisme vergeten of onderschatten. De verraderlijke politiek der stalinisten geeft het een enorme steun. Reeds nu pronken Blum en Paul Faure [5] openlijk met de idee van de verdediging van de “nationale grond”, omdat ook deze huichelaars ondanks alles de “onvoorwaardelijke” verdediging niet goedkeuren. De domheid om “voorwaarden” te willen stellen aan de verdediging van de nationale burgerlijke of proletarische staat is voor ieder duidelijk. Indien “ons land”, zoals het is, waard is om verdedigd te worden, moet het dat zijn, wat ook de oorzaak van de oorlog is: het zou absurd zijn “ons land” te straffen voor domheden of misdaden van Laval, c.s. Voor ons beslist het karakter van de klasse en niet de politiek van de regering. Wij weigeren de begrotingen aan de meest democratische regeringen van de burgerlijke staat en wij verdedigen de USSR ondanks en tegen Stalin met zijn schande.
Maar de absurditeit van de “voorwaardelijke” verdediging van de burgerlijke staat bezit niettemin een ernstige politieke betekenis. Als Blum de bourgeoisie alles toestaat, wat zij vraagt, zou hij zich in niets onderscheiden van Herriot of zelfs van Louis Marin.[6] Hij zou het vertrouwen van het proletariaat verliezen en van nul en gene waarde worden. Terwijl hij het pacifisme tot het uitbreken van de oorlog in acht neemt, behoudt hij de mogelijkheid aan de bourgeoisie gedurende de oorlog een dubbele dienst te bewijzen: een groot deel van het proletariaat zal tot zichzelf zeggen: “Indien deze beproefde pacifist thans het terrein van de godsvrede betreedt, dan is de oorlog ons opgelegd, dan is de verdediging juist”. Om deze roeping te kunnen volbrengen, moet Blum de bevelen van Stalin afwijzen. Dit valse spel is enorm vergemakkelijkt door de sociaalpatriottische wending der stalinisten.
Léon Blum & Co beklagen zich, dat het communiqué niet voldoende nota neemt van de Volkenbond. Toch heeft het partijbestuur althans in Januari het vermaarde program gemaakt, dat de noodzakelijkheid van de vernietiging van de bewapening van de burgerlijke staat en van het daartegenover stellen van de belangen van het arbeidende volk, daaronder begrepen het belang van de vrede, proclameert.
Wat is de Volkenbond? Dat is ook de bewapening van de burgerlijke staat of van enige verbonden en tezelfdertijd tegenover elkaar staande burgerlijke staten. Als de bewapening van de burgerlijke staat alleen waard is om vernietigd te worden, hoe kan men dan de hoop op een betere toekomst op de Volkenbond baseren, die de uitkomst van deze bewapening zelf is?
Het jauressisme [7] leerde, dat de democratie of de democratische staat (“burgerlijke bewapening”) achtereenvolgens zijn lot ziet verbeteren en langzaam doch zeker naar het socialisme groeit. In dit perspectief moest natuurlijk de Volkenbond zijn plaats hebben om de internationale relaties der democraten te regelen.
Thans zijn niet alleen Pivert en Zyromsky [8], doch ook Blum en Paul Faure verplicht de noodzakelijkheid te erkennen van de omverwerping en de vernietiging van de bewapening van de burgerlijke staat. Hoe kunnen zij in deze omstandigheden hun woord in de volkenbond houden?
Dezelfde vraag werpt zich op omtrent de ontwapening. Zyromski drukte er zijn leedwezen over uit, dat hij zijn nieuwen vriend Litvinov de leuze van de ontwapening ten gunste van de collectieve veiligheid zag loslaten. Dezelfde Zyromski heeft in zijn laatste artikel het “sociaalpacifisme” in de binnenlandse politiek, dat wil zeggen de hoop de sociale kwestie in der minne te schikken, weerlegd. Zyromski begrijpt niet, dat het buitenlandse sociaalpacifisme de keerzijde van de medaille van het binnenlandse sociaalpacifisme is. Indien de bourgeoisie zich laat ontwapenen om de vrede te verzekeren, zal zij tevens ontwapend zijn in haar strijd tegen het proletariaat. Wij zien hier dezelfde tegenstelling als in de kwestie van de Volkenbond. Men erkent tenminste in woorden de noodzakelijkheid voor het proletariaat zich te wapenen en de machtige steunpunten in het burgerlijke leger te veroveren om de binnenlandse klassenstrijd tot de overwinning te voeren. Tezelfdertijd verbindt men zich de vrede onder het kapitalistische regiem te ver· zekeren door de algemene ontwapening. Waarom dan de revolutie te voeren tegen een bourgeoisie, die de belangen der mensheid verdedigt, die zich zal laten ontwapenen door een verdrag van de Volkenbond?
De oplossing van dit raadsel is zeer eenvoudig; deze lieden hebben niet het minste vertrouwen in de revolutie en in de vernietiging van de bewapening van het burgerlijke leger. Zij bewijzen dat trouwens door de leus van de “ontwapenning der fascistische bonden” te herhalen. Zyromski begrijpt niet dat deze vermaarde revolutionaire eis de domste incarnatie van het sociaalpacifisme is.
“Toch”, zal men ons tegenwerpen, “erkent gij, bolsjewiek-leninist, aan de Sovjetregering het recht toe bondgenootschappen met imperialistische staten voor haar onmiddellijk heil te sluiten. Moeten wij, Franse arbeiders, deze bondgenootschappen niet ondersteunen als zij nuttig zijn voor de arbeidersregering?”
Geenszins en in geen enkel geval! Wij hebben reeds aangetoond, waarom de Duitse socialisten de plicht hadden de vrede van Brest-Litovsk te bestrijden, hoewel hij op een zeker moment absoluut noodzakelijk werd voor het bestaan van de Sovjets.
Laten wij dezelfde vraag weer concreter en praktischer aansnijden. Het revolutionaire defaitisme betekent geenszins de sabotage van de pseudo-nationale verdediging door een werkzame minderheid. Het zou absurd zijn aan revolutionaire arbeiders de idee toe te schrijven in geval van oorlog de bruggen, de spoorwegen, enz. te doen springen... De revolutionaire arbeiders zouden, als zij de minderheid vormen, aan de oorlog deelnemen als slaven van het imperialisme, die zich van hun slaaf zijn bewust zijn. Tezelfdertijd zullen zij de omzetting van de imperialistische oorlog in een sociale oorlog met het woord voorbereiden.
Indien de USSR erin slaagt zich de militaire hulp van het burgerlijke Frankrijk te verzekeren in geval van een aanval van het Duitse imperialisme (die trouwens geenszins zeker is) zou deze hulp, gebracht door de bourgeoisie aan de macht geenszins hinder ondervinden van het feit, dat de revolutionaire minderheid voort. gaat met het vervullen van haar plicht, onvermoeibaar de omverwerping van de bourgeoisie voorbereidend, welke militaire hulp de imperialistische generaals ook zullen verschaffen (zij zullen altijd onzeker, dubbelzinnig en verraderlijk zijn).
De in Duitsland door de revolutionaire beweging in Frankrijk uitgelokte revolutionaire weerklank zou een andere doeltreffende hulp zijn voor het heil van de Sovjet-Unie, zowel als voor de ontwikkeling van de wereldrevolutie. Indien de revolutionaire beweging in Frankrijk, in geval van oorlog, een dergelijke macht zou krijgen, dat zij direct het militaire apparaat van de bourgeoisie bedreigt en haar bondgenootschap met de Sovjet-Unie in gevaar brengt, zou dat betekenen, dat het Franse proletariaat in staat is de macht na felle strijd te veroveren. Zal men het misschien in deze situatie willen tegenhouden? Laat men het dan zeggen. Zou er gevaar voor een nederlaag zijn? Zeker. De revolutie zowel als de oorlog brengen risico’s mee, daar het gevaar hun wezenlijk element is. Doch alleen ellendige filisters zouden uit een internationale situatie, vol met dodelijke gevaren, zonder enig risico willen komen.
Het revolutionaire defaitisme belet de Sovjetregering dus niet om onder haar eigen verantwoordelijkheid van een of ander pact, van deze of gene imperialistische militaire hulp te profiteren. Doch deze tijdelijke transacties kunnen en moeten in geen enkel geval het Franse en wereldproletariaat binden, wiens taak het is vooral gedurende de oorlog de liquidatie van het imperialisme door de zegevierende revolutie voor te bereiden.
Het pact geeft de zwakte van de USSR te kennen en niet haar sterkte. Dit nieuwe verdrag is het resultaat van de nederlaag in China, in Duitsland. in Oostenrijk en Spanje. Daar de revolutionaire wereldfactor verzwakt is, ziet de Sovjetregering zich gedwongen zich bij de imperialistische factor aan te passen. Dat is de enig juiste formule van het Frans-Russische verdrag. De bureaucraten van het Kremlin, die slechts de versterking van de Sovjet-Unie zien, vestigen daarmee de onafhankelijkheid van de arbeidersstaat, van de arbeidersbeweging der wereld: hoe meer nederlagen deze laatste lijdt, des te meer zou de internationale situatie van de Sovjet-Unie zich versterken. Deze kwakzalversverzekeringen moeten aan de kaak gesteld worden.
Maar als tengevolge van de vernietiging in een reeks van landen, de Sovjetregering gedwongen is tijdelijk broederschap te sluiten met de onderdrukkers van het Franse proletariaat is dit geen reden dit laatste nog meer te verzwakken door het te demoraliseren, de internationale situatie nog slechter te maken, de revolutie uit te stellen en bijgevolg direct de Sovjet-Unie te bedreigen.
Als het gaat om gebeurtenissen van wereldomvang heeft de revolutionaire partij niet het recht zich te laten leiden door tweederangs-, episodische, conjunctuur- en altijd problematische beschouwingen. Zij moet ver mikken, terwijl zij de revolutionaire kracht van de klasse beschermt en verzamelt: zij zal het best ook de vragen van het tweede plan kunnen beïnvloeden: de revolutionaire politiek is altijd de meest praktische.
Het stalinisme, ziedaar de vijand! Het heeft de Sovjet-Unie verzwakt, omdat het de Chinese arbeiders en boeren aan de bureaucratie van de Kwomintang [9] de Engelse arbeiders aan de bureaucratie der vakverenigingen, enz. heeft uitgeleverd. Verschrikt door de resultaten heeft het getracht op de kaart van het avonturisme, “derde periode”, te spelen. De resultaten bleken nog rampzaliger te zijn. Thans hebben Stalin & Co ieder vertrouwen in de revolutionaire krachten verloren. Zij bedrijven zuivere diplomatie, d.w.z. de smerigste. Zij willen slechts de verbindingen met dit of dat imperialisme zien tegen dit of dat ander. Zij zijn vooral bevreesd, dat de Franse arbeiders hun verbindingen in gevaar zullen brengen. Thores & Co aanvaarden deze schandelijke opvatting. Ook zij beschouwen de revolutionaire beweging als een obstakel voor het heil van de Sovjet-Unie. Zij accepteren de opdracht de revolutie te straffen en te vernederen.
Zij worden openlijk de stalinistische politie in dienst van het Franse proletariaat en wat erger is de stalinistische politie wordt tezelfdertijd de politie van het Franse imperialisme.
Toen wij, bolsjewieken-leninisten, begonnen zijn met de bestrijding van de theorie van het socialisme in één enkel land, heeft het kunnen schijnen, dat het slechts om een academische vraag ging. Thans ziet men goed de historische functie van deze formule: het had tot taak het lot van de Sovjet-Unie los te maken van het lot van het wereldproletariaat. Zij heeft voor de Sovjetbureaucratie een nationale basis geschapen, terwijl zij haar toestond alle macht in haar handen te concentreren. De nieuwe wet, die de doodstraf voor kinderen van 12 jaar invoert, toont verschrikkelijk duidelijk niet alleen dat de USSR nog ver van het socialisme verwijderd is, maar dat, onder commando der almachtige bureaucratie, de sociale ontbinding van brede lagen van arbeiders en boeren ontzaglijke afmetingen aanneemt, ondanks alle, zo duur door de arbeiders en boeren betaalde, technische veroveringen. En juist op het moment, dat het oorlogsgevaar de door de Oktoberrevolutie geschapen staat bedreigt, trekt de regering der USSR de laatste conclusie van de theorie van het socialisme in één enkel land, terwijl zij het abc van het marxisme vergooit, de Komintern degradeert beneden de door Scheidemann, Noske, Renaudel, Vandervelde & Co [10] gespeelde rol.
Wanneer na de capitulatie van de Komintern voor Hitler, wij geproclameerd hebben: dat is de “4de augustus” van de Derde Internationale, hebben wij niet weinig protesten ontmoet: de “4de augustus”, zei men ons, was een bewust verraad, terwijl de capitulatie voor Hitler de onvermijdelijke consequentie van een onjuiste politiek was. Wij zien thans de oppervlakkigheid van deze zuiver psychologische waarderingen. De capitulatie was de uitdrukking van een innerlijke verrotting als consequentie van de opgehoopte fouten en misdaden. Deze verrotting betekende achtereenvolgens de capitulatie voor de imperialistische oorlog en daaraan voorafgaand voor de imperialistische bourgeoisie, die de oorlog voorbereidt. Daarom was de 4de augustus” van de Derde Internationale reeds opgesloten in de capitulatie voor Hitler. Het is het grote voordeel der bolsjewieken-leninisten dat bijtijds te hebben geconstateerd.
Het leninisme is verraden en door het slijk gesleurd door het stalinisme.
De urgente taak van vandaag is de gelederen van de voorhoede van het internationale proletariaat opnieuw samen te vatten. Daarvoor zijn een vlag en een program nodig en dat kunnen slechts de vlag en het program van de Vierde Internationale zijn.
De Derde Internationale is dood. Leve de Vierde Internationale
Mei 1935.
HET INTERNATIONALE SECRETARIAAT
VAN DE INT. KOMM. LIGA.
(Bolsjewieken-leninisten)
_______________
[0] Gezien de schrijfstijl van onderstaande tekst is het aannemelijk dat het geschreven is door Leon Trotski
[1] Valliant Couturier: een van de leiders der Communistische partij van Frankrijk.
[2] Thorez: als [1].
[3] Status-quo van Versailles: de na de wereldoorlog tot stand gebrachte verdeling van Europa.
[4] Bolsjewieken-leninisten: de naam van de linkse Russische communisten der groep Trotski.
[5] Blum en Paure: leiders van de Franse sociaaldemocratie (SFIO)
[6] Herriot en Marin: burgerradicalen van verschillende schakering.
[7] Jauressisme: naar de in 1911 doodgeschoten Franse sociaaldemocraat Jean Jaures.
[8] Pivert en Zyromski: leiders van de linkervleugel der SFIO.
[9] Kwomintang: Chinese nationalistische partij.
[10] Scheidemann, Noske, enz: sociaaldemocratische leiders in 1914.