Deze versie: Spelling aangepast
Transcriptie/HTML en contact: Adrien Verlee, voor het Marxists Internet Archive
| Hoe te citeren? — Graag bronvermelding !
Bron: De Internationale, orgaan van de Nederlandse sectie van de IVe Internationale, juni-juli 1967, jg. 10
Deze versie: Spelling aangepast
Transcriptie/HTML en contact: Adrien Verlee, voor het Marxists Internet Archive
| Hoe te citeren? — Graag bronvermelding !
De ene wereld waar wij onze aandacht aan willen schenken is die welke te vinden is in het onlangs gepubliceerde artikel van Che Guevara waarin hij zich bezighoudt met de strijd van de volken op het Aziatische, Afrikaanse en Latijns-Amerikaanse continent.
De andere wereld is die van de communistische partijen die in Karlovy Vary [= Karlsbad – MIA] bijeenkwamen om over de veiligheid in Europa te spreken.
De betekenis van het artikel van Che Guevara, dat op 16 april jl. te Havana werd gepubliceerd door de OPSAAL (Organisatie voor solidariteit tussen de volken van Afrika, Azië en Latijns-Amerika) ligt in het ontwikkelen van een tricontinentale strategie voor de revolutionaire krachten tegenover het imperialisme.
In de titel van het artikel Twee, drie, vele Vietnams ontketenen is de kern van Guevara’s strategie weergegeven. Wij zijn het met Guevara eens dat het zwaartepunt van de strijd tegen het wereldimperialisme in de landen van de derde wereld ligt. Doch wij zijn tevens van mening dat ook onderdelen van het hergroeperingsproces van revolutionaire krachten dat zich momenteel op wereldschaal voltrekt zijn: de zich aan de stalinistische degeneratie ontworstelende Joegoslavische communisten, de arbeiders in Spanje die zich tegen Franco verzetten en niet in de laatste plaats de revolutionaire jeugd in verschillende Europese landen. Wij staan ontegenzeggelijk aan de vooravond van belangrijke revolutionaire gebeurtenissen, die ondanks de enorme militaire en economische kracht van het wereldimperialisme, het aanzien van deze wereld in de komende jaren ingrijpend zullen veranderen. Twee werelden weerspiegelen zich in de communistische wereldbeweging.
De wereld van de revolutionaire strijd tegen de aartsvijand van de mensheid, het imperialisme, vertegenwoordigd door Che Guevara, daartegenover de wereld van de vreedzame co-existentie, van de status-quo met het imperialisme, vertegenwoordigd door Brezjnev.
De Chinese communisten behoren noch bij de een noch bij de ander. Zij vertegenwoordigen de politieke achterlijkheid, de stalinistische middeleeuwen. Over hen zullen wij het hier niet hebben.
Laten wij eerst Guevara aan het woord. Hij schrijft: “Er is een droevige werkelijkheid: Vietnam, een land dat de wensen, de hoop van de vergeten volken over de ganse wereld vertegenwoordigd, staat verschrikkelijk alleen. Dit land moet de woeste aanvallen van de Amerikaanse techniek ondergaan, met praktisch geen mogelijkheid om in het zuiden terug te slaan en met een kleine mogelijkheid van verdediging in het noorden – maar steeds alleen.
De solidariteit van alle progressieve krachten in de wereld voor het Vietnamese volk kan vergeleken worden met de bittere ironie van de aanmoedigingen der plebejers aan de gladiatoren in de Romeinse arena.
Het gaat er niet om succes te wensen aan de slachtoffers van de agressie maar om hun lot te delen. We moeten ze bijstaan tot de dood of de overwinning. Als we ons de eenzaamheid van het Vietnamese volk op dit moment realiseren, dan krijgen we angst. Het Amerikaanse imperialisme maakt zich schuldig aan agressie. Zijn misdaden over de gehele wereld zijn onmetelijk. Dat weten wij allemaal heren. “Maar deze schuld ligt ook bij hen die toen het ogenblik kwam om te beslissen, aarzelden om van Vietnam een onschendbaar deel van de socialistische wereld te maken, hierbij zeer zeker de kans lopende op een wereldconflict, maar tevens een beslissing afdwingend van het imperialisme.
En schuldig zijn ook zij die een oorlog van beledigingen en verdraaiing van de waarheid voeren, die reeds lang begonnen is door de vertegenwoordigers van de twee grootste machten van het socialistische kamp.
Laat ons zelf de vraag stellen en een eerlijk antwoord zoeken: is Vietnam ja of nee geïsoleerd? Moet het geen gevaarlijk evenwicht tussen de twee ruziemakende machten bewaren? Wat een moed en stoïcisme. Wat een grootheid van dit volk”. (onderst. van D.)
Wij op onze beurt zeggen: wat een taal, wat een zuivere waarheid. Het Vietnamese volk bloedt, het bloedt alleen. Guevara vergelijkt de solidariteit van de progressieve krachten in de wereld met het Vietnamese volk, met de aanmoediging van de plebejers voor de gladiatoren in het oude Rome. Het is erger. Alain Clement de correspondent in Washington van Le Monde schreef op 24 mei jl.: “De Russische leiders zijn niet zuinig geweest met waarschuwingen de laatste maanden, over de verslechtering van de Russisch-Amerikaanse relaties. Hij (Brezjnev) heeft ze met kracht geuit op 20 april in Jena en op 13 mei in Sofia ... Wapens zijn niet voldoende om de Verenigde Staten te overtuigen van een verharding van de Sovjet-houding want de USSR levert reeds jaren voor honderden miljoenen aan wapens en materiaal aan Hanoi zonder erin geslaagd te zijn Washington ervan te overtuigen dat het om iets anders gaat dan om een symbolisch gebaar van “socialistische solidariteit”.
In de ogen van de raadgevers van het Witte Huis betekent deze steun aan Noord-Vietnam in geen enkel opzicht dat de Sovjet-Unie de Amerikaanse interventie effectief wil vernietigen. Integendeel deze hulp wordt verleend met de gedachte invloed te kunnen uitoefenen ter bereiking van een compromis naar Koreaans model, dat enerzijds het gezicht van Ho Chi Min en aan de andere kant “de onschendbaarheid” van Zuid-Vietnam moet redden om aldus een status-quo in Zuidoost-Azië te verkrijgen.” Tot hier Clement.
De Russische leiders en de leiders van de communistische partijen die in Karlovy Vary bijeen waren hebben de wil tot het handhaven van de status-quo neergelegd in een verklaring Voor vrede en veiligheid in Europa. Wij citeren daaruit:
“Wij doen een beroep op de christelijke krachten, de katholieken en protestanten, gelovigen van alle godsdiensten, die hun streven naar vrede en sociale rechtvaardigheid motiveren door hun religieuze overtuiging...”
“Wij doen een beroep op de kapitalistische groepen, die een realistische opvatting hebben over de moderne maatschappij, die zich het gevaar van een atoomoorlog realiseren en die hun landen willen losmaken van de afhankelijkheid van de Verenigde Staten en bereid zijn de politiek van Europese veiligheid te ondersteunen.”
Dit is een andere wereld. Niet die van de onderdrukten en vertrapten, want zij kennen geen vrede en veiligheid ook niet; op dit moment. Het is de wereld van hen, die terwijl de strijders in Vietnam sterven, de Europese flank van het imperialisme dekken, waardoor dit laatste beter in de gelegenheid is zijn oorlogsmachine tegen de voorhoede van de wereldrevolutie in te zetten.
Wij herhalen wat wij hier zo vaak hebben gezegd. Alleen een waanzinnige kan een atoomoorlog wensen tussen de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten. Maar er zijn heel wat revolutionaire mogelijkheden tussen een atoomoorlog en de vreedzame co-existentie.
Guevara schrijft terecht: “De Verenigde Staten hebben ongeveer het toppunt bereikt van hun politieke en economische overheersing: zij kunnen moeilijk nog verder; iedere verandering in de situatie kan voor hen een teruggang betekenen. Hun politiek is gericht op het behouden van hetgeen ze veroverd hebben. Hun politieke actie is op dit moment beperkt tot het gebruik van bruut geweld met de bedoeling om iedere bevrijdingsbeweging, ongeacht van welke aard te verstikken, onder de leuze: “we laten geen ander Cuba toe”, verschuilt zich de mogelijkheid van ongestrafte agressie, zoals die tegen de Dominicaanse Republiek of daarvoor de uitmoording van Panama, en de duidelijke aanwijzing dat de Yankeetroepen klaar staan om gelijk waar in Amerika tussenbeide te komen waar het huidige regime in gevaar komt, en de Amerikaanse belangen bedreigd worden.
Wij mogen niet vergeten dat het imperialisme een wereldomvattend systeem is, het vormt het laatste stadium van het kapitalisme, en het moet kapot gemaakt worden in een confrontatie op wereldschaal. Het strategische doel van de strijd moet de vernietiging van het kapitalisme zijn. Ons is de rol toebedeeld; de uitgebuite en bezitlozen dragen de verantwoordelijkheid om de fundamenten van het imperialisme stuk te slaan...
Terwijl wij de vernietiging van het imperialisme onder de ogen zien, is het nodig de aanvoerder te kennen. Deze is niemand anders dan de Verenigde Staten van Amerika. We hebben een algemene taak te vervullen, waarvan het tactische doel bestaat uit het weglokken van de vijand uit zijn natuurlijk milieu, hem te verplichten te vechten op plaatsen waar zijn eigen levensgewoonten in botsing komen met de daar heersende werkelijkheid. We mogen onze tegenstander niet onderschatten...
Het is vanzelfsprekend mogelijk dat het laatste land zich zal kunnen bevrijden zonder een gewapend conflict, en zonder het lijden te moeten doorstaan van een lange en vreselijke oorlog tegen de imperialisten. Het is te hopen dat dit gebeurt. Maar misschien is het onmogelijk om deze strijd of de gevolgen op wereldschaal te ontlopen; het lijden zal hetzelfde blijven of misschien zelfs groter zijn.
We kunnen de toekomst niet voorspellen, maar we mogen nooit toegeven aan de laffe neiging om, als voorhoede van het volk dat naar de vrijheid snakt, de strijd te ontlopen en te wachten tot de overwinning ons als een aalmoes in de handen valt.
Resumerend bestaat onze hoop voor de overwinning dus uit de volledige vernietiging van het imperialisme door de volledige uitschakeling van haar sterkste bolwerk: de imperialistische overheersende verdrukking door de Verenigde Staten van Amerika. Als tactische opdracht de stapsgewijze bevrijding der volkeren, één voor één of per groep; de vijand in een moeilijk gevecht drijven, ver weg van zijn eigen grondgebied; al zijn voorraadbases ontmantelen, dat houdt in al de van hem afhankelijke landen. Dit betekent een lange oorlog. En, eens te meer herhalen we het, een wrede oorlog. Dat niemand zich zelf bedriegt bij het begin en dat niemand aarzelt het gevecht te ontketenen uit schrik voor de gevolgen die het meebrengt voor zijn volk. Het is veruit onze enige hoop voor de overwinning. Wij mogen niet doof blijven voor de roep van dit ogenblik. Vietnam schreeuwt het ons toe: door middel van zijn eindeloze lessen in heldhaftigheid, zijn tragische en dagelijkse lessen over strijd en dood voor het behalen van de eindoverwinning.”
Che Guevara besluit zijn artikel met:
“Waar de dood ons ook moge verrassen, ze weze welkom op voorwaarde dat een ontvankelijk oor onze strijdkreet opvangt en dat een andere hand uitgestrekt wordt om ons wapen op te nemen en andere mensen gereed staan om klaagzangen te zingen, met de ratelende staccato’s van machinegeweren, met nieuwe oorlogskreten naar de overwinning.”
Wij zijn bijzonder verheugd met het artikel van Guevara. Zijn opvattingen moeten die van elke proletarische revolutionair zijn. Het is nu tijd om te kiezen. In de huidige verhoudingen in Nederland betekent dit kiezen voor de opbouw van een nieuwe werkelijk revolutionaire partij. Zonder stalinistische degeneratie, zonder pacifistische illusies. Een partij van de arbeidersklasse en revolutionaire jongeren. Een partij die niet “de crisis tussen het gezag en de jeugd” wil oplossen, maar een partij die de gezagscrisis van de heersende klasse verdiept. Die de arbeiders en jongeren oproept af te rekenen met de bureaucratiën in de vakorganisaties en de traditionele partijen; die het klassebewustzijn scherpt en de massa’s politiek wapent ter voorbereiding van de omverwerping van de uitbuiters in dit land.
Een partij, die zich onvoorwaardelijk stelt achter alle Vietnams in de wereld, en waarvan de leden bereid zijn het lot te delen van de strijders tegen het imperialisme waar en hoe dan ook.
Het uur der waarheid heeft geslagen. De rol van de politieke dominees en pastoors is uitgespeeld. De tijd van de onverzoenlijke klassenstrijd is aangebroken.
DUBOIS